Ook mijn ouders waren nieuwschierig.

Het is alweer bijna zo ver dat mijn ouders weer in het vliegtuig stappen naar Nederland terug. Ze zijn toch nog even een weekje langs gekomen om eens te bekijken hoe het mij hier af gaat en wat ik hier nou allemaal aan het doen ben. Natuurlijk kwamen ze ook voor de mooie omgeving van Phoenix.

Natuurlijk had ik niet de hele dag de tijd om bij ze te zijn, omdat ik mijn vluchten natuurlijk ook nog moest voorbereiden en vliegen. Nadat ik ze s avonds opgehaald had vanaaf het vliegveld, en ze met de huur auto naar hun hotel waren gegaan hebben we nog even wat gepraat over hier en thuis, en hebben we nog even de Nederlandse hebbe dingetjes uitgewisseld. ( de chocolade hagel, vlokken, vruchten hagel en de chocolade paaseitjes.) De volgende dag zou ik een vlucht hebben waarbij ik eerst een paar touch and Go's zou doen op Falcon field, zodat ze dat nog even konden bekijken, en dan de rest van mijn vlucht gaan doen.

Eerst een rondje gedaan met mijn ouders over het vliegveld, en laten zien waar ik nouw een groot gedeelte van mijn verblijf rond hang. Toen het tijd was om te gaan vliegen kwam ik er bij de check van de buitenkant achter dat er een vlakke plek op de band zat, en dat die vervangen moest worden. Dit duurt gelukkig maar 10 minuten, dus dat zou geen probleem worden. Toen ik echter de motor gestart had en weg wilde gaan merkte ik op dat de altenator ( het ding wat er voor zorgt dat de accu opgeladen word) neit werkte, en moest dus helaas mijn vlucht cancellen omdat het te laat was om een ander vliegtuig te gebruiken. ( Ik moet voor zonsondergang terug zijn). Hierdoor hadden mijn ouders me nogsteeds niet zien vliegen, dus hebben we dat anders geregeld.

Een van de dagen wilde mijn ouders ook nog naar Tucson gaan. Als je die kant op gaat, dan kom je langs een klein stadje dat Coolidge heet. Hier hebben ze ook een vliegveld, en toevallig ging mijn planning ook naar dat veld. Hier heb ik dus afgesproken met mijn ouders, en net toen ze daar de hoek om kwamen rijden was ik net bezig met mijn landing. Ik heb de kist even uitgezet, en ze even gedag gezegt. Snel nog een fototje, entoen weer het vliegtuig in gestapt. Nog even 2 keer een landing laten zien aan mijn ouders, en toen weer terug naar Falcon Field.

De rest van de week zijn mijn ouders lekker rond blijven rijden alle kanten op, en heb ik ze vooral savonds en aan het einde van de middag gezien waarna we ook wat gingen eten ergens en meestal nog even ergens wat koffie drinken voor het weer bed tijd was.

We hebben gister lekker een motor gehuurt en zijn daar lekker op rond gaan toeren. Een stukje Apache trail gedaan, en alle oudheid weer gezien hier. Was wel weer lekker om weer een keer op een motor te zitten na alle verhalen van Vincent, die tegenwoordig mijn eigen motor gebuikt om zich in Nederland naar zijn werk te vervoeren.

Vandaag nog naar Gila Bend gegaan, waar ik toevallig vorige week nog heen gevlogen was. Daar een leuk winkeltje met allemaal handgemaakte dingetjes bekeken en wat gegeten, voor we weer terug moesten om de huur auto terug te brengen en weer ons bed in te gaan.

Morgen ochtend... over een paar uur dus, dan gaan we rond half 5 sochtends weg bij het hotel van mijn ouders ( dat word dus om kwart voor 4 hier weg gaan) en dan mijn ouder op het vliegveld afzetten voor hun lange, lange LANGE reis terug..

Cross country

Jahoor.. Ik heb er weer een endorsement bij ( een papiertje waarmee een instructeur je toestemming geeft om iets te doen). Deze keer was het mijn Cross county endorsement.

Wat betekend dit voor mij, en wat moest ik hier voor doen?

Ik moest hier voor een 3 uur durende vlucht met mijn instructeur vliegen. Ik ben naar Tucson gevlogen wat ongeveer een uur naar het zuid oosten ligt. Hier moest ik hun airspace op de juiste manier in gaan, en dan landen. terug taxien en op dat hele stuk was het de bedoeling dat mijn instructeur helemaal niks hoefte te doen, en ik dus kon laten zien dat ik in mijn eentje een navigatie vlucht kon doen.
Bij een navigatievlucht heb je om de 20 mijl ongeveer ( 10 minuten) vliegen een punt gekozen die goed herkenbaar is, en door je planning de dag er voor goed te doen, en de wind mee te rekenen is het de bedoeling dat je op ieder punt een bepaalde compaskoers gaat sturen, en dan nog op je volgende punt uit komt ook.. terwijl je dit doet moet je goed je tijd, brandsrof verbruik, richting, ander verkeer en airspaces van andere vliegvelden in de gaten houden. Zo kwamen we bv vlak langs Eloy. Hier hebben ze best wel vaak parachutisten die uit de lucht komen vallen. Dus zodra je in de buurt komt moet je even overschakellen naar hun frequentie en in de gaten houden of ze gedropt worden, en zorgen dat je daar uit de buurt blijft.

Zodra we bij tucson geweest waren, en alles goed gegaan was gingen we weer terug, en kreeg ik een diversion naar een ander veld ( ik moest dus mijn planning in het vliegtuig aan gaan passen en een landing op een voor mij nog onbekend veld gaan maken.) Dus ik heb de richting, afstand, tijd en brandstofverbruik uitgerekend, en in mijn kaart proberen te tekenen, wat nog best moeilijk is in zo'n hobbelend vliegtuig ( met slecht weer lijkt het net of je constand een spoorovergang over gaat met de auto, en met heel slecht weer zijn het alleen nog maar verkeersdrempels die je regen komt ). Nadat we dat gedaan hadden moest ik mijn planning weer op pakken, en verder vliegen.

Toen werd ik nog een keer naar een ander veld gestuurd door mijn instructeur, en moest ik landen op Phoenix Regional. Dit is een hele korte baan , die ongeveer net zo breed is als de vleugels van mijn vliegtuig. Was wel mooi om een keer te doen. Het was net een 3 baans autoweg.

Daarna nog terug naar Falcon Field, en daarna had ik mijn CrossCountry Endorsement binnen.

Wat betekend dit nou? Kort door de bocht betekend dit dat ik nu door heel Amerika mag vliegen, zoland ik mijn aan de opdrachten in de sylabus hou ( de duur van de vlucht, en de opdrachten die ik onderweg moet doen) en ik me aan de regels van Amerika hou.

Hiermee ga ik ook weer een nieuw onderdeel van mijn training in. Ik ga nu vooral veel navigeren en de komende vluchtjes zijn weer solo vluchten. Ik had vandaag ook weer een solo vlucht. Ik ben naar het noord westen gegaan, naar Wickenburg. Dit is 47 minuten vliegen, en als je daar je taxien en opstarten en circuitjes bij telt, dan ben je precies 2 uur bezig, zoals ik vandaag. Was weer een mooie vlucht, waarbij ik met maximale zijwind op een smalle baan moest landen. Was wel weer leuk, en zeker als je dan merkt dat je hem nog op precies de goede plek krijgt ook. Terug weg was erg hobbelig, maar wel leuk.

Morgen doe ik een vlucht van 3 uur lang, waarbij ik helemaal rondom Phoenix vlieg, wat best wel een heel stuk is als je je bedenkt dat ik dus ongeveer 2 en een half uur lang met 220 km per uur aan het vliegen bent. Ik ga tussen door nog een keer een landing maken op het vliegveld van Buck Eye, en ik moet ook nog ergens wat steepturns en stalls invoegen.

Morgen dus weer vroeg er uit om de winden in de planning te zetten die dan uitkomen, en dan mijn planning af te maken. Ik vlieg om kwart over 12, maar de wekker gat gewoon weer om half 7.

Groeten vanuit het door wind geplaagde Mesa Arizona.